कंपनीमध्ये आम्ही मशीन इन्स्पेक्शन केले. संध्याकाळी आमच्या बरोबरचा कंपनीचा माणूस आम्हाला घेऊन बाहेर पडला. आम्हा तिघांनाही भारतीय जेवण खायचं होतं. म्हणून तो व्यक्ती आम्हाला एका भारतीय रेस्टॉरंटमध्ये घेऊन गेला. कॅफे बॉलीवूड असं रेस्टॉरंटचं नाव होतं. मेनू कार्ड बघितल्यावर बरं वाटलं. कारण ते आपल्यासारखंच होतं. पदार्थाची यादी ओळखीची वाटली. मात्र किंमत पाचपट सहापट अधिक होती. आम्हाला बिल द्यायचं नव्हतं. म्हणून आम्ही तो विचार केला नाही. आवडीचे पदार्थ मागवून घेतले. आम्ही तिघे त्या कॅफेत होतो म्हणून त्यांनी टीव्हीवर हिंदी चॅनल लावला. त्यावर हिंदी गाणी चालू होती. तिथे जेवताना असं वाटत होतं की भारतातच कुठेतरी जेवतो आहोत. आपण भारतात असतो त्यावेळी म्हणतो की आज मी गुजरातला निघालो आहे. वा तिथे आहे, असं वगैरे. पण तुम्ही ज्यावेळी देशाच्याच बाहेर असता त्यावेळी प्रत्येक ठिकाणी भारताची ओळख म्हणून काहीतरी अशा गोष्टी नजरेस पडतात. त्या कॅफेमध्ये भारताच्या प्रत्येक भागातील राज्यातील त्या त्या राज्याची व भारताची ओळख सांगणारी चित्रे, विविध वस्तू, वेटरचे ड्रेस अशा सांकेतिक खुणा दिसतात. कोणा जवळच्या भागात असल्याचं वाटत होतं. आम्ही पुढच्या दिवशी फिरायला जाण्याचा निर्णय घेतला. एक छोटंसं गाव शहरापासून एक तासाच्या अंतरावर होतं. त्या खेड्याचं नाव लुकांग असे होते. ते शहर तैवानचा पारंपरिक वारसा अजूनही जपून ठेवणारं आहे. लुकांगमध्ये बऱ्याच जुन्या इमारती पाहण्यास मिळाल्या. पण त्याही आधुनिकच वाटत होत्या. भले ते लहान शहर असलं तरीही रस्ते खूपच मोठे होते. वाहतुकीचे सर्व नियम सारखेच. जुने मंदिरे होती. बुद्धांची मंदिरे जास्त होती. मंदिरात वातावरण खूप शांत, प्रसन्न होतं. त्या मंदिरात सतत अगरबत्ती पेटवून ठेवण्यासाठी एक भांडं होतं. मंदिरात येणाऱ्या व्यक्तीने आपल्याबरोबर अगरबत्ती आणायच्या व त्या भांड्यात लावायच्या. प्रत्येकजण तसंच करायचा. त्यामुळे मंदिरात एक सुवासिक प्रसन्न वातावरण कायम होतं. मंदिरात जातानाही तिथे चप्पल, बूट घालतात. फक्त गाभाऱ्यात जाताना घालत नाहीत. मंदिरात जाताना व फिरताना बूट घालायची आमची ही पहिलीच वेळ. थोडं वेगळं वाटत होतं. पण आम्ही वेगळ्या देशात, तेथील संस्कृतीप्रमाणे तेथे फिरत होतो. नंतर आम्ही एका पार्क मध्ये डोंगरावर गेलो. तिथे भगवान बुद्धाची महाकाय मूर्ती होती आणि त्याच्या खाली मंदिर. मूर्ती लांबून पूर्ण पाहता यावी, म्हणून तिथे लोखंडी प्लॅटफॉर्म उभा केला होता. आम्ही ती मूर्ती पाहिली. काही फोटो काढले. पार्कमध्ये शांत बसलो. मग आम्ही परत हॉटेलकडे परतलो. नंतरच्या दिवशी आम्ही तैपेई 101 ही इमारत पाहण्याचं प्लॅनिंग केलं. तैपेई ही तैवानची राजधानी. त्या शहरात ही इमारत आहे. तसेच त्या इमारतीला 101 मजले आहेत. म्हणून त्या इमारतीचं नाव आहे- तैपेई 101. ही इमारत शहरातून कुठूनही दिसते. ही इमारत बांधून झाली त्यावेळी जगातली सर्वांत उंच इमारत म्हणून ओळखली जायची. हा विक्रम जवळपास दहा वर्षे या इमारतीकडे होता. आता जगातली सर्वांत उंच इमारत दुबईमध्ये आहे. बुर्ज खलिफा म्हणून. आणि तैपेई 101 ही ग्रीन बिल्डींग म्हणून नंबर एकवर आहे. ही इमारत इको फ्रेंडली आहे म्हणून तिला ग्रीन बिल्डींग म्हणतात. तैवान हे बेट आहे. त्यामुळे तिकडे चक्रीवादळे येतात. त्यातही ही इमारत इंचभरपण हालत नाही.